Salta - Jujuy - La Quiaca

Het vertrek uit Mendoza valt me toch een beetje zwaar, de afgelopen weken heb ik me hier echt thuis gevoeld. Bij aankomst op het bustation word ik door veel mensen een beetje raar aangekeken. Nou is dat op zich niet vreemd want ik blijf voor hun toch een altijd een gringa. Ik loop toch even naar de wc om zeker te weten dat er niks raars in me haar of op mijn gezicht zit. Het word me als snel duidelijk dat het om het hele plaatje gaat. Ik heb een broek aan met meer gaten dan dat er nog stof over is, mijn gympies hebben nu, naast geen profiel meer, ook bij elke grote teen een gat. En door het mooie weer de afgelopen weken ben ik goed bruin geworden met een beetje een rode gloed, waar wij zelf altijd erg blij mee zijn in Nederland. Voor de mensen hier betekend het dat je niet vermogend genoeg ben om jezelf een plekje in de schaduw te kunnen veroorloven. Een beetje zoals de daklozen hier, die zich eerst klemzuipen om vervolgens in de brandende zon op straat in slaap te vallen en vervolgens verbrand wakker te worden. En dat is ook precies waar ik momenteel op lijk als ik naar mezelf in de spiegel kijk......een goed doorvoede zwerver.


De eerste stop is Salta, een plaats die me nog het meest doet denken aan Spanje. Oude koloniale gebouwen en een plaza met daaromheen diverse restaurantjes met buitenterras en ook de kerken en kathedralen mogen hier niet ontbreken, die hier ook echt bezocht worden door de lokale bevolking. Wel is het de eerste plaats waarbij ik niet het gevoel heb dat ik gewoon in Europa ben als ik naar de mensen kijk. Ze zien er een beetje uit als Indianen met hun eigen klederdracht waardoor het er voor mij een beetje op lijkt alsof Indianen zich verkleed hebben als cowboys. Ik loop wat door de straten en ga 's avonds naar een traditioneel restaurant. Ondanks ik het hier best leuk vind besluit ik dat ik morgen toch meteen door reis naar Jujuy.


Bij aankomst in Jujuy komt de regen met bakken uit de lucht maar de temperatuur is nog steeds prima. Op het busstation vraag ik bij de touristinfo meteen even hoe ik vanaf hier verder moet als ik naar Bolivia wil. Ik krijg een lijst te zien met alle vertrektijden en busmaatschappijen die naar La Quiaca gaan, de laatste stad voor de grensovergang. Ik besluit hier de volgende dag al heen te gaan. Jujuy zal best ook een leuke plaats zijn waar vanalles te doen is maar helaas maakt de regen dat voor mij nu even onmogelijk. Als ik 's avonds me bed instap merk ik aan mezelf dat ik het nu toch wel een beetje spannend ga vinden allemaal.


Ik word al rond half 8 wakker, spring meteen in de douche, maak gebruik van het gratis ontbijt en ga dan meteen met een taxi naar het busstation. De bus naar La Quiaca gaat al 20 minuten en ik koop dan ook meteen een ticket bij een bij mij onbekende maatschappij. Ik stap in de super oude aftandse bus, die volgens mij jaren geleden al van de weg gehaald had moeten worden. De rit duurt 5,5 uur en het landschap waar we doorheen rijden is erg mooi, veelal  gekleurden bergen maar helaas kan ik geen foto's maken omdat er bijna niet meer door de ramen heen te kijken valt.


Einde middag kom ik aan in La Quiaca, het laatste stadje voor de grensovergang met Bolivia. Het krioelt er van de mensen die, zo het lijkt hun hele hebben en houden bij zich hebben. Ik zoek naar een bus die me de grens over brengt maar heb geen idee en zie ook geen andere toeristen. Een man schiet te hulp en verteld dat ik een taxi moet pakken naar de grens om die vervolgens lopend over te gaan en aan de andere kant weer met een taxi naar het busstation kan. Zo gezegd zo gedaan en ik meld mij netjes bij de grensovergang met mijn paspoort. Ik krijg een stempel en weer zo'n soort kassabonnetje dat dient als immigratiepapier, toch heb ik het idee dat ik een stempel mis maar de man zegt dat het goed is zo. Te voet ga ik de grens over en stap een compleet andere wereld binnen, een felgekleurd derdewereldland en ik heb het gevoel dat het echte avontuur nu echt pas gaat beginnen.....