Tupiza - Salar de Uyuni tour (Bolivia)

(Wat fijn om te lezen dat jullie mijn verhalen nog steeds met plezier volgen, het is ook allemaal niet niks natuurlijk. En het spijt me maar het zal jullie waarschijnlijk toch niet verbazen dat ik inderdaad in mijn daklozen outfit de kerk binnen ben gestapt :-). Maar toen ik in mijn hotel in Tupiza aankwam, na de nodige uurtjes busreis en mij gevraagd werd of ik misschien een ongeluk had gehad, heb ik de broek toch maar weggegooid. De schoenen zijn iets moeilijker te vervangen met maatje 42 in een land waar mensen ongeveer tot mijn middel komen maar ik blijf proberen.)

Hallo Bolivia, dag Argentinie. Het land van trots en saamhorigheid, waar niets belangrijker is dan familie, behalve op zondag want dan staat voetbal op nummer 1. Het land waar mijn geld in 4 maanden tijd 20% meer waard is geworden en waar er maandelijks 4% inflatie bijkomt. Waar uit eten net zoveel kost als dat je het zelf in de supermarkt koopt. Waar er een grote kloof zit tussen arm en rijk. Waar mensen geemotioneerd raken als het over politiek gaat. Maar voor mij vooral het land waar ik van ben gaan houden, zowel door het mooie landschap als door de mensen die ik heb mogen ontmoeten. Allemaal kadootjes!!!

Met mijn (kleine) nieuwe backpack loop ik de grens over, Bolivia in. Mijn koffer en rugtas met wielen heb ik achtergelaten in Mendoza. En ik ben daar nu al dankbaar voor anders had ik waarschijnlijk inmiddels al opgegeven. Mijn resterende peso's wissel ik in voor boliviano's (BOB) en stap in een taxi naar het busstation. Dit kost me omgerekend 1,20 euro. Vervolgens stap ik in een minibusje dat me naar Tupiza gaat brengen. Voor 15 bob, nog geen 2 euro, zit ik vervolgens een uur tussen allemaal locals opgepropt en volgestouwd met allerlei spullen die ze hebben ingeslagen verwonderd door het raam van het busje naar buiten te kijken. Ineens stopt het busje en ruik ik benzine, de chauffeur stapt uit en er ontstaat rumoer over wat er aan de hand is. Als ik achterom kijk zie ik dat de chauffeur helemaal niet bezig is met de benzinelucht maar gewoon midden op de weg staat te pissen. Welkom in Bolivia!!

Tupiza:
De eerste nacht heb ik een hotel geboekt om alles even op me in te laten werken. Maar ik vind het veel te stil en ga de volgende dag naar een hostel. In Tupiza zijn er 2 dingen te doen. Je gaat ter paard, of lopend naar Puerta del Diablo en Canon del Inca, met een landschap alsof je regelrecht een western binnen stapt en daarnaast kan je vanaf hier de Salar Uyuni tour doen. De op een na grootste zoutvlakte van de wereld. Ik kan niet wachten tot het morgen is want dan gaat dat avontuur voor mij beginnen.

Salar de Uyuni tour
We moeten ons om 7.30 uur melden bij Alexandro tours, samen met 2 meiden uit Zwitserland en 1 uit Frankrijk ga ik dit avontuur de komende 4 dagen beleven. In de jeep zitten verder nog een chauffeur (lijkt me logisch) en een kokkin die ter plaatse onze maaltijden bereidt. De eerste dag is vooral een veel rijden dag met hier en daar stops om foto's te maken van het prachtige landschap met bergen in dezelfde kleuren als de Boliviaanse vlag en overal lama´s. Na 10 lange, maar vooral gezellige uren komen we aan bij het eerste hostel dat midden in het National Park Eduardo Avaroa ligt. Ik schrik in eerste instantie een beetje van de plek waar we overnachten. Er is geen douche of andere vorm van warmte hier, wel is er stroom om onze electronica op te laden. Schijnbaar ben ik de enige die niet weet waar ik in terecht ben gekomen en wordt bijgepraat door de meiden wat ik de komende dagen kan verwachten. Ik heb eerlijk gezegd de tour ook gewoon geboekt en betaald zonder eerst vragen te stellen. Het zijn dus niet echt hostels waar we gaan overnachten maar meer accomodaties waar we in ieder geval met ze allen in een kamer slapen en waar bedden in staan met heel veel dekens om warm te blijven. Over een douche zijn ze niet zeker maar de meiden hebben natte washandjes, opfrisdoekjes, antibacteriele gel, diverse soorten cremetjes en lotions meegenomen en verzekeren me dat er genoeg is voor iedereen. Ik heb nog nooit zoveel verzorgingsproducten bij elkaar gezien zeg, maar ben er stiekem wel blij mee.

Helaas hebben de meiden uit Zwitserland al de eerste avond last van hoogteziekte. Dat is waarschijnlijk ook wat het grootste probleem gaat worden hier in Bolivia. Sommige mensen krijgen dit al vanaf 2500m, maar het echte probleem begint bij 3500m. De komende dagen zijn we de meeste tijd ook boven deze 3500m dus dat wordt een uitdaging. Het is van te voren niet te zeggen wie het krijgt want het heeft niks met fitheid, leeftijd of afkomst of iets dergelijks te maken. Je hebt of geluk of pech en bij pech krijg je hoofdpijn, wordt je misselijk en duizelig en krijg je last met ademhalen. Dat is ook precies waar het hele probleem vandaan komt aangezien je door de enorme hoogte gewoon minder zuurstof binnen krijgt en uiteindelijk bewusteloos kan raken. Maar voordat het zover komt hang je allang ergens in een ziekenhuis aan een zuurstofapparaat.

We zijn de nacht aardig doorgekomen met ze allen en vertrekken, na een fantastisch ontbijt, rond 8 uur weer vanuit het dorpje Quetena Chico. Deze tweede dag hoeven we bijna niet te rijden maar hebben we heel veel mooie dingen om te bezichtigen. Na het zien van diverse Laguna´s en flamingo´s komen we aan bij de termas (natuurlijke hete bronnen) en kunnen we ons geluk niet op, lekker schoonweken in een warm bad met daarna weer een voortreffelijke lunch. Daarna gelijk weer door naar Geisers, die op een hoogte liggen van 4800m, met als afsluiter van de dag Laguna Colorada. Een fantastisch wit met roodgekleurd meer met honderden flamingo´s. We slapen in het dorpje Villa Mar en kunnen daar voor 10BOB/1,20 euro een douche krijgen die niet ijskoud is maar zeker ook niet warm. Maar toch doen we het en voelen ons herboren. De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg omdat er weer veel kilometers gemaakt moeten worden om op tijd aan te kunnen komen op de plek waar deze hele tour eigenlijk om gaat. De Salar Uyuni, de twee na grootste zoutvlakte ter wereld waar we vandaag de zon onder willen zien gaan. Het landschap bestaat deze derde dag vooral uit rotsen, waar we tegen omhoog klimmen en bezoeken we ook het fantastisch mooie Laguna Negra om vervolgens midden in de natuur en tussen de lama´s lekker te picknicken. We komen goed op tijd aan in het dorp waar we onze laatste nacht doorbrengen, San Cristobal dat praktisch naast de zoutvlakte ligt. Ik schrik wel een beetje van de omstandigheden hier. Dat er geen douche is daar heb ik me al bij neergelegd. Maar dat ik ook me eigen stront met een beker water moet proberen door de afvoer te krijgen is heftig, de lucht die er hangt helpt ook niet echt mee, maar goed je moet er wat voor over hebben. Dit is nu eenmaal hoe het is in Bolivia en voor de mensen hier ook heel gewoon. 

De zonsondergang is geweldig en omdat het nog steeds regenseizoen is hier staat er een mooie laag water op waardoor het licht een mooie spiegeling maakt. Daarna hebben we ons laatste feestmaal en gaan we allemaal heel vroeg naar bed want we moeten morgen ochtend om 5.15 uur vertrekken willen we de zon ook zien opkomen op de zoutvlakte. Zo gezegd zo gedaan, helaas zijn er alleen wat mensen vergeten hun boodschap met de beker water weg te spoelen dus al kokhalzend poetsen we onze tanden en pakken we voor de laatste keer onze tas in om te vertrekken. Ik heb nog nooit zo iets bijzonders gezien als dit, vind het ook lastig om uit te leggen, natuurlijk zie je al hoe mooi het is op de foto´s maar als je daar staat is het toch net even anders. We blijven na de zonsopkomst nog een paar uurtjes hangen op de Salar Uyuni om naast de mooie foto´s ook nog flink wat grappige foto´s te maken maar daarna is het echt tijd om afscheid te gaan nemen. De Zwitserse meiden pakken een vliegtuig en ik besluit me plannen iets te wijzigen en ga met de Franse Marin mee want ze reist niet graag alleen en heel eerlijk gezegd ben ik er ook niet echt gerust op. Dus samen reizen we door naar Potosi, een stadje 4 uur hier vandaan, waar we heerlijk gaan douchen en onze kleren gaan wassen na dit bijzondere avontuur.