La Paz - Lake Titicaca - Copacabana - Puno (Bolivia/Peru)

La Paz:
Wat een verademing om in La Paz aan te komen zeg. De stad telt 1 miljoen inwoners en de mensen zijn hier meer gewend aan toeristen, niet dat je echt contact krijgt maar je word in ieder geval niet genegeerd. Ook hier is het weer heuvel op, heuvel af maar de stad ligt maar op 3600 meter hoogte wat het wel wat makkelijker maakt. Ik heb een partyhostel geboekt genaamd Wild Rover waar elke dag een themafeest is en waar je de hele dag door aan de bar heerlijk eten kunt bestellen tegen schappelijke prijzen. Bij binnenkomst loop ik me maat Euan tegen het lijf, die ik voor het eerst in Buenos Aires ontmoette en waar ik later de feestdagen mee heb doorgebracht. Echt super leuk om hem weer eens te zien zeg al moet hij vandaag helaas alweer door. Hij is een beetje blijven hangen in Bolivia omdat hij het zo naar zijn zin heeft. Zo zie je maar dat met verschillende mensen en reisverwachtingen je ook verschillende meningen hebt over landen, al zegt hij er wel bij dat hij voornamelijk veel gefeest heeft in de hostels met medereizigers.
La Paz is een geweldige stad om te shoppen, ook hier weer een markt maar behalve de normale souveniers kun je hier op de 'witch market' ook lama embryo's, allerlei geluksamuletten en andere vage voodoo-achtige dingen kopen. Ik ga ook nog met de kabelbaan van de ene naar de andere kant van de stad waardoor ik alles mooi van bovenaf kan zien. Ze gebruiken de kabelbaan hier zoals wij de metro gebruiken om zich door de stad te verplaatsen. Van het geplande feesten komt niet veel terecht, ik weet niet waarom maar heb er gewoon niet heel veel zin in. Wel vind ik hier hele mooie nieuwe roze schoenen die ook nog eens bijna in mijn maat zijn, kon nu echt niet langer zo want met lopen maken me schoenen nu ook nog eens een irritant piepgeluid.

Lake Titicaca - Copacabana:
Om half 7 word ik opgehaald om aan mijn Peru avontuur te gaan beginnen. Ik verbaas me over de diversiteit van mensen in de bus, van jong tot oud en van over de hele wereld. Al na een paar uurtjes komen we aan bij Lake Titicaca, een gigantisch meer dat Bolivia met Peru verbindt. Wij worden zelf met een heel klein bootje naar de overkant gevaren en de bus gaat op een soort vlot over. Aan de overkant nemen we even een bakkie koffie en een plas pauze en gaan weer door. Nog voor de lunch komen we aan in Copacabana een klein vissersdorpje, vanwaar we straks naar Isla del Sol varen. We hebben even wat vrije tijd en ik maak een rondje stad om te kijken of ik hier een nachtje wil blijven, zoals wordt geadviseerd door de reisorganisatie. Binnen 10 minuten zit ik met een biertje op het terras, er is hier verder niet echt wat te doen dus geen reden om te blijven. Na de lunch vertrekken we met de boot naar Isla del Sol, de geboorteplaats van de legende van de Inca's. Het is een tour van 4 uur waarvan 1 op het eiland en de rest op het water. Langer kunnen we ook niet blijven omdat we op tijd bij de grensovergang moeten zijn omdat die om 18.00 uur dicht gaat. Om 20.00 uur komen we aan in Puno, ik deel met een meisje uit de bus een privekamer en na een snelle hap en rondje stad duiken we ons bed in want morgen is het weer vroeg op.

Puno:
Ik heb de 2 daagse Lake Titicaca (island) tour geboekt en word om 7.45 uur opgehaald vanaf mijn hostel. We gaan de komende 2 dagen de eilanden Uros, Taquile en Amantani bezoeken en overnachten op een van de eilanden bij een lokale familie. We hebben een leuke groep mensen en met een aantal meiden hebben we al snel een hele hoop lol in het zonnetje op het achterdek. We beginnen op Uros, de drijvende van riet gemaakte eilanden. We worden op een van de eilandjes afgezet en krijgen uitleg over te levensstijl van deze mensen. Op elk eiland wonen maar een paar familie's en ze overleven hier door op vogels te jagen en te vissen en deze dan te ruilen tegen andere producten op de zaterdagmarkt van Puno. Door 10sol/2,50euro te betalen mogen we meevaren op een handgemaakt schip dat drijft op lege plastic flessen. Hoera voor de manier van duurzaamheid hier. Welke nog traditioneel met peddels wordt gevaren, tenminste totdat de mobiel van een van de mannen gaat en er een motorbootje uit het niets opduikt en vervolgens het schip voorduwd. We komen niet meer bij van het lachen natuurlijk en beseffen dat hier veel puur voor het toerisme wordt gedaan maar dat is prima. Na een aantal uren gevaren te hebben komen we aan op het volgende eiland waar we ook overnachten. Bij aankomst wordt er een familie voor ons geselecteerd, op basis waarvan is mij even onduidelijk. Met Rachel en Xenia heb ik de meeste klik, 2 engelse meiden met dezelfde soort humor en ook naast mij de enige 2 rokers dus ik blijf dicht bij hun in de buurt staan in de hoop dat we samen blijven. En ja hoor het lukt, we krijgen met ze drieen een mama genaamd Epifhelia, een papa is er niet maar wel 4 dochters. We hebben de grootste lol om de tegenstrijdigheden van wat de tourguide vertelt tov de werkelijkheid. Zo moeten we woordjes leren in de taal van de eilanders want ze spreken hier geen spaans. Maar vanaf de eerste begroeting gaat alles in het Spaans met de familie. We verblijven in een simpel huisje waar geen elektriciteit of stromend water zou zijn maar gelukkig is dat er gewoon. Niet dat het luxe is of vergelijkbaar met thuis maar het is genoeg. 's Avonds worden we aangekleed in de traditionele kleding en is er een dansfeest georganiseerd voor ons. Mama en de kleinste van 9 gaan met ons mee en we dansen en hebben de grootste lol met ze allen. De volgende ochtend moeten we alweer om 6.30 uur aan boord voor het volgende eiland waar weer een andere stam woont. Ook hier weer uitleg over de gewoontes. Dit eiland heeft net als de andere geen politiemacht de zogenaamde overheid bestaat uit 25 mannen en vrouwen die elke 2 jaar worden gekozen en 1 keer per week bijeenkomen om alles te bespreken en problemen op te lossen. Er zijn maar 3 regels, je steelt niet, je liegt niet en je bent niet lui. Hoe je je voelt en of je hulp nodig heb geef je aan met pompons die aan doeken hangen die de mensen dragen. Als je dus hulp nodig heb, laat je de desbetreffende pompon aan een van die 25 mensen zien en dan wordt je geholpen. Je hoeft dus eigenlijk nooit echt met mensen te praten, je laat gewoon je pompon zien om aan te geven hoe je je voelt, beetje de eerste vorm van Facebook lijkt wel. Na 2 vermoeiende dagen komen we weer aan in Puno en we besluiten nog even bij elkaar te blijven. We slenteren over de markt en kopen de nodige souveniers en 's avonds gaan we nog even gezellig uit eten maar helaas moeten we daarna afscheid nemen want de bus wacht alweer om me naar Cusco te brengen. Waar de volgende tour al snel weer van start gaat.