Potosi - Sucre - Cochabamba (Bolivia)
25 maart 2018 - Cochabamba, Bolivia
Potosi:
Marine en ik worden afgezet in Uyuni in straat waar de bussen vandaan vertrekken. We hebben mazzel en vinden een luxe bus die al over een half uurtje vertrekt. Deze kost ons wel 4,70 euro in plaats van de 2,35 euro voor de lokale bus maar hierin kunnen we bijna helemaal plat en het vroege opstaan van vanmorgen begint ons nu toch wel een beetje op te breken. Helaas word ik na 1,5 uur alweer wakker omdat ik moet plassen. Er is geen wc in de bus en als we stoppen om mensen op te pikken, laat ik me broek maar zakken in de greppel langs de weg. Het hele concept van een wc is hier vaak toch niet veel meer dat een hokje met een gat in de grond waar de tranen in je ogen springen van de amoniaklucht dus daar heb ik me al bij neergelegd. Schijnbaar vind ook verder niemand het raar wat ik doe.
Na 4 uurtjes komen we aan in het hostel, Marine heeft het uitgekozen en geselecteerd op prijs en warme douche. Ze legt me uit dat ik daar goed op moet letten aangezien het in heel Bolivia schijnbaar niet vanzelfsprekend is dat er warm water aanwezig is. We zien er inmiddels niet meer uit, het zout uit de Salar is inmiddels opgedroogd, waardoor we behalve ons gezicht helemaal wit zijn uitgeslagen. Ik stap met zelfs mijn schoenen nog aan zo de douche in.
De volgende ochtend ontferm ik me over het wassen van onze kleren terwijl Marine de mijnen gaat bezoeken, die zijn hier nog steeds in gebruik en kun je dus met een gids van dichtbij meemaken hoe dat is. In de middag reizen we dan samen weer door naar de volgende plaats, Sucre. Terwijl ik op haar zit te wachten krijg ik een berichtje dat het wat later wordt. Er is een groep verdwaald geraakt omdat de gids dronken is en de weg naar buiten niet meer kan vinden.Ook zoiets dat hier heel normaal is, dat tijdens een tour jegids al rond lunchtijd dronken is. Dat geld trouwens niet alleen voor gidsen maar ook voor taxichauffeurs en buschauffeurs, eigenlijk voor alle beroepen hier waarbij ze verantwoordelijk zijn voor de veiligheid van anderen. In het hostel hebben we al allerlei horror verhalen gehoord van reizigers die hun Salar de Uyuni heel anders hebben beleefd dan ons. Hierdoor besluiten we ook maar weer de duurdere busmaatschappij naar Sucre te boeken want vind me eigen veiligheid toch wel wat meer waard dan die paar rotcenten.
Sucre:
We komen pas laat in de avond aan en besluiten samen een taxi te nemen naar een hostel. Deze gast is helemaal gestoord, rijd als een debiel en zit Marine met zijn uit te kleden terwijl hij ook nog aan het whatsappen is. Ik pas meteen me telefoon om te kijken of we wel de juiste kant opgaan en stel haar gerust dat we er binnen enkele minuten zijn. Ik weet niet wat het is met die Bolivianen maar ga ze steeds minder leuk vinden. Marine besluit de volgende dag alweer door te reizen naar La Paz maar ik heb het hier wel naar me zin dus blijf nog een paar dagen. Wel verander ik van hostel want doorgelegen matrassen, koude douches en wc'szonder wcpapier dat ken ik nou wel. Ik ga naar hostel Casa Blanca, waar we in Potosi ook sliepen met heerlijke douches, brede heerlijke bedden en alles heerlijk schoon is en dat allemaal voor 4,70 euro per nacht.
In Bolivia gebeurd alles op de centrale markt, je kan er alles kopen dat je maar kan verzinnen. Van groente en fruit, brood en vlees tot kleding en schoenen maar ook bevoorbeeld schoonmaakmiddelen en gereedschappen.Ook kan je er terecht voor alle drie je maaltijden per dag. Dat moeten we natuurlijk uitproberen beginnende bij het ontbijt. Aangezien ik toch niet weet wat het allemaal is bestel ik maar wat. Ik krijg een soort groot stuk gefrituurd bladerdeeg dat erg zoet is maar ook naar kaas smaakt en een warm glas maismelk en reken 60 cent af. Het is erg lekker dus besluiten voor de lunch weer terug te gaan. Voor de lunch moeten we naar een ander gedeelte van de markt. Het is een gekkenhuis hier, van alle kanten word er naar je geroepen met wat ze vandaag in de aanbieding hebben. Ik heb zelf nog helemaal geenhonger maar Marine besteld een maaltijd. Ik begrijp niet hoe ze hetvoordit geld kunnen verkopen. Ze betaald 10bob/1,20euro en krijgt eerst een bord soep, vol met groenten en vlees en daarna nog eens een groot bord rijst met gepanneerde kipfilet en salade. In de avond besluit ik alleen terug te gaan, van Marine heb ik inmiddels afscheid genomen. Voor 1,50 krijg ik een vergelijkbaar maal als die van de lunch alleen kies ik voor rundvlees in plaats van kip. Het was erg lekker maar tevens ook mijn laatste maaltijd op de markt. De 24 uur daarna ga ik door een hel, ik loop helemaal leeg enhet is alsof ik vanbinnenuit met messen word bewerkt. De jongen van het hostel gaat coca bladeren voor me halen en zet hier thee van voor me. Hij zegt dat coca bladeren niet alleen helpen voor hoogteziekte maar ook voor allerlei maag en darmproblemen, voor de Bolivianen is het het middeltje dat eigenlijk overal voor gebruikt wordt en wonder boven wonder helpt het nog echt ook. Ik ben nog wel zwak maar kan gelukkig weer uit bed komen. De Nederlandse bitterballen die je hier in cafe Florin kan bestellen zijn het laatste stapje om me maag weer helemaal rustig te krijgen. Wat heb ik dat gemist zeg!
Sucre is verder een hele mooie stad met veelal witte gebouwen en gezellige straatjes en pleinen. In de 5 dagen dat ik er ben bezoek ik de begraafplaats waar de mensen boven de grond worden begraven, het lijken wel een beetje flats waar de mensen in liggen. Wat wij met levende mensen doen, doen ze hier met de doden. Ook is er een uitkijkpunt met zicht over de gehele stad. Met een bus kan je ook nog naar de 7 watervallen maar aangezien we nog midden inhet regenseizoen zitten hier, is het het ene moment 30 graden terwijl het een uur later ineens regent en hagelt met als verschil voor de 7 watervallen dat het water heerlijk zwembaar en helder blauw is of een bruine modderstroom. Na mijn eigen 70 bruine watervallen van gister sla ik deze dus maar even over en reis door naar Cochabamba.
Cochabamba:
Om 4 uur 's nachts kom ik aan en na een helse taxirit bel ik rond half 5, op hoop van zegen aan bij Las Lilas hostel. Er wordt vrijwel meteen open gedaan en ik word netjes naar me kamer gebracht met de mededeling dat het ontbijt om 8.30 uur voor me klaar staat. Bij het ontbijt merk ik dat ik de enige gast ben. Het hostel ligt een flink stuk uit het centrum en het is me duidelijk dat er niet alleen maar armoede is in dit land. In deze buurt liggen hele grote huizen verscholen achter hele hoge hekken. Er is hier in het hostel van alles voor kinderen gebouwd in de enorme tuin maar ook voor mij is er van alles te doen als ik daar zin in zou hebben. Fitness apparaten, ping pong, pooltafel, zwembad, hangmat, tv, maar ik ga nog lekker even van deze dagen in rust genieten. Ik ga 's middags wel even naar la cancha, de markt hier, want die schijnt het beste te zijn om souveniers te scoren. Uiteraard word ik weer gewaarschuwd om goed op me tas te letten ivm beroving. Met een trufi taxibusje ga ik erheen, ik zit een half uur opgepropt en sla weer eens doodsangsten uit in het chaotische verkeer hier, maar mag niet klagen voor die 25 cent die ik moet betalen. Op het moment dat het donker wordt, de zon gaat hier om 18.30 uur al onder en om 19.30 is het al helemaal donker, begin ik een beetje een naar gevoel te krijgen op de markt dus zoek ik snel weer een trufi en ga naar huis. Als de volgende dag de jongen die hier als vrijwilliger werkt terugkomt van de markt is hij beroofd van zijn telefoon.
De 3 dagen die ik hier heb vliegen voorbij, om 23.00 uur zit ik alweer in de bus naar La Paz, van waar ik de 22e aan me georganiseerde busreis van Boliviahop.com ga beginnen en ben dezelfde dag dan al in Peru. En het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen, na dit verhaal, dat ik daar erg blij om ben. Ik heb hier met de Salar de Uyuni en Laguna Negro, Verde en Colorada waarschijnlijk de mooiste dingen gezien van deze hele trip maar wat ik dit verder een kutland zeg, misschien komt het door de armoede maar ik kan echt op geen enkele manier begrip opbrengen voor het onbeschofte gedrag van de Bolivianen en de normen en waarden die ze er hier op na houden.
Ik zeg wegwezen hier en nooit meer terug komen!!!!!
Marine en ik worden afgezet in Uyuni in straat waar de bussen vandaan vertrekken. We hebben mazzel en vinden een luxe bus die al over een half uurtje vertrekt. Deze kost ons wel 4,70 euro in plaats van de 2,35 euro voor de lokale bus maar hierin kunnen we bijna helemaal plat en het vroege opstaan van vanmorgen begint ons nu toch wel een beetje op te breken. Helaas word ik na 1,5 uur alweer wakker omdat ik moet plassen. Er is geen wc in de bus en als we stoppen om mensen op te pikken, laat ik me broek maar zakken in de greppel langs de weg. Het hele concept van een wc is hier vaak toch niet veel meer dat een hokje met een gat in de grond waar de tranen in je ogen springen van de amoniaklucht dus daar heb ik me al bij neergelegd. Schijnbaar vind ook verder niemand het raar wat ik doe.
Na 4 uurtjes komen we aan in het hostel, Marine heeft het uitgekozen en geselecteerd op prijs en warme douche. Ze legt me uit dat ik daar goed op moet letten aangezien het in heel Bolivia schijnbaar niet vanzelfsprekend is dat er warm water aanwezig is. We zien er inmiddels niet meer uit, het zout uit de Salar is inmiddels opgedroogd, waardoor we behalve ons gezicht helemaal wit zijn uitgeslagen. Ik stap met zelfs mijn schoenen nog aan zo de douche in.
De volgende ochtend ontferm ik me over het wassen van onze kleren terwijl Marine de mijnen gaat bezoeken, die zijn hier nog steeds in gebruik en kun je dus met een gids van dichtbij meemaken hoe dat is. In de middag reizen we dan samen weer door naar de volgende plaats, Sucre. Terwijl ik op haar zit te wachten krijg ik een berichtje dat het wat later wordt. Er is een groep verdwaald geraakt omdat de gids dronken is en de weg naar buiten niet meer kan vinden.Ook zoiets dat hier heel normaal is, dat tijdens een tour jegids al rond lunchtijd dronken is. Dat geld trouwens niet alleen voor gidsen maar ook voor taxichauffeurs en buschauffeurs, eigenlijk voor alle beroepen hier waarbij ze verantwoordelijk zijn voor de veiligheid van anderen. In het hostel hebben we al allerlei horror verhalen gehoord van reizigers die hun Salar de Uyuni heel anders hebben beleefd dan ons. Hierdoor besluiten we ook maar weer de duurdere busmaatschappij naar Sucre te boeken want vind me eigen veiligheid toch wel wat meer waard dan die paar rotcenten.
Sucre:
We komen pas laat in de avond aan en besluiten samen een taxi te nemen naar een hostel. Deze gast is helemaal gestoord, rijd als een debiel en zit Marine met zijn uit te kleden terwijl hij ook nog aan het whatsappen is. Ik pas meteen me telefoon om te kijken of we wel de juiste kant opgaan en stel haar gerust dat we er binnen enkele minuten zijn. Ik weet niet wat het is met die Bolivianen maar ga ze steeds minder leuk vinden. Marine besluit de volgende dag alweer door te reizen naar La Paz maar ik heb het hier wel naar me zin dus blijf nog een paar dagen. Wel verander ik van hostel want doorgelegen matrassen, koude douches en wc'szonder wcpapier dat ken ik nou wel. Ik ga naar hostel Casa Blanca, waar we in Potosi ook sliepen met heerlijke douches, brede heerlijke bedden en alles heerlijk schoon is en dat allemaal voor 4,70 euro per nacht.
In Bolivia gebeurd alles op de centrale markt, je kan er alles kopen dat je maar kan verzinnen. Van groente en fruit, brood en vlees tot kleding en schoenen maar ook bevoorbeeld schoonmaakmiddelen en gereedschappen.Ook kan je er terecht voor alle drie je maaltijden per dag. Dat moeten we natuurlijk uitproberen beginnende bij het ontbijt. Aangezien ik toch niet weet wat het allemaal is bestel ik maar wat. Ik krijg een soort groot stuk gefrituurd bladerdeeg dat erg zoet is maar ook naar kaas smaakt en een warm glas maismelk en reken 60 cent af. Het is erg lekker dus besluiten voor de lunch weer terug te gaan. Voor de lunch moeten we naar een ander gedeelte van de markt. Het is een gekkenhuis hier, van alle kanten word er naar je geroepen met wat ze vandaag in de aanbieding hebben. Ik heb zelf nog helemaal geenhonger maar Marine besteld een maaltijd. Ik begrijp niet hoe ze hetvoordit geld kunnen verkopen. Ze betaald 10bob/1,20euro en krijgt eerst een bord soep, vol met groenten en vlees en daarna nog eens een groot bord rijst met gepanneerde kipfilet en salade. In de avond besluit ik alleen terug te gaan, van Marine heb ik inmiddels afscheid genomen. Voor 1,50 krijg ik een vergelijkbaar maal als die van de lunch alleen kies ik voor rundvlees in plaats van kip. Het was erg lekker maar tevens ook mijn laatste maaltijd op de markt. De 24 uur daarna ga ik door een hel, ik loop helemaal leeg enhet is alsof ik vanbinnenuit met messen word bewerkt. De jongen van het hostel gaat coca bladeren voor me halen en zet hier thee van voor me. Hij zegt dat coca bladeren niet alleen helpen voor hoogteziekte maar ook voor allerlei maag en darmproblemen, voor de Bolivianen is het het middeltje dat eigenlijk overal voor gebruikt wordt en wonder boven wonder helpt het nog echt ook. Ik ben nog wel zwak maar kan gelukkig weer uit bed komen. De Nederlandse bitterballen die je hier in cafe Florin kan bestellen zijn het laatste stapje om me maag weer helemaal rustig te krijgen. Wat heb ik dat gemist zeg!
Sucre is verder een hele mooie stad met veelal witte gebouwen en gezellige straatjes en pleinen. In de 5 dagen dat ik er ben bezoek ik de begraafplaats waar de mensen boven de grond worden begraven, het lijken wel een beetje flats waar de mensen in liggen. Wat wij met levende mensen doen, doen ze hier met de doden. Ook is er een uitkijkpunt met zicht over de gehele stad. Met een bus kan je ook nog naar de 7 watervallen maar aangezien we nog midden inhet regenseizoen zitten hier, is het het ene moment 30 graden terwijl het een uur later ineens regent en hagelt met als verschil voor de 7 watervallen dat het water heerlijk zwembaar en helder blauw is of een bruine modderstroom. Na mijn eigen 70 bruine watervallen van gister sla ik deze dus maar even over en reis door naar Cochabamba.
Cochabamba:
Om 4 uur 's nachts kom ik aan en na een helse taxirit bel ik rond half 5, op hoop van zegen aan bij Las Lilas hostel. Er wordt vrijwel meteen open gedaan en ik word netjes naar me kamer gebracht met de mededeling dat het ontbijt om 8.30 uur voor me klaar staat. Bij het ontbijt merk ik dat ik de enige gast ben. Het hostel ligt een flink stuk uit het centrum en het is me duidelijk dat er niet alleen maar armoede is in dit land. In deze buurt liggen hele grote huizen verscholen achter hele hoge hekken. Er is hier in het hostel van alles voor kinderen gebouwd in de enorme tuin maar ook voor mij is er van alles te doen als ik daar zin in zou hebben. Fitness apparaten, ping pong, pooltafel, zwembad, hangmat, tv, maar ik ga nog lekker even van deze dagen in rust genieten. Ik ga 's middags wel even naar la cancha, de markt hier, want die schijnt het beste te zijn om souveniers te scoren. Uiteraard word ik weer gewaarschuwd om goed op me tas te letten ivm beroving. Met een trufi taxibusje ga ik erheen, ik zit een half uur opgepropt en sla weer eens doodsangsten uit in het chaotische verkeer hier, maar mag niet klagen voor die 25 cent die ik moet betalen. Op het moment dat het donker wordt, de zon gaat hier om 18.30 uur al onder en om 19.30 is het al helemaal donker, begin ik een beetje een naar gevoel te krijgen op de markt dus zoek ik snel weer een trufi en ga naar huis. Als de volgende dag de jongen die hier als vrijwilliger werkt terugkomt van de markt is hij beroofd van zijn telefoon.
De 3 dagen die ik hier heb vliegen voorbij, om 23.00 uur zit ik alweer in de bus naar La Paz, van waar ik de 22e aan me georganiseerde busreis van Boliviahop.com ga beginnen en ben dezelfde dag dan al in Peru. En het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen, na dit verhaal, dat ik daar erg blij om ben. Ik heb hier met de Salar de Uyuni en Laguna Negro, Verde en Colorada waarschijnlijk de mooiste dingen gezien van deze hele trip maar wat ik dit verder een kutland zeg, misschien komt het door de armoede maar ik kan echt op geen enkele manier begrip opbrengen voor het onbeschofte gedrag van de Bolivianen en de normen en waarden die ze er hier op na houden.
Ik zeg wegwezen hier en nooit meer terug komen!!!!!
Wij zijn weer druk bezig met de voorbereidingen voor het camping seizoen wat de dertigse weer begint
Nou lin nog fijne vakantiedagen en spannende avonturen kijk weer uit naar je volgende verhaalxxx
Travel safe xxx
Weer leuk om f te lezen meid!
Gelukkig gaat t allemaal goed...
Geniet er nog lekker van !! Dikke x van ons 4