El Chalten
3 januari 2018 - El Chalten, Argentinië
Beste familie, vrienden en andere vage kennisen,
Allereerst iedereen natuurlijk de beste wensen!! Voor 2018 wens ik jullie: veel oprecht sorrie zeggen (want dan heb je je tenminste echt misdragen), innerlijke rust (dus stoppen met de dingen/mensen die je stress geven), geluk (ga op zoek naar de dingen die je echt gelukkig maken en ga het gewoon doen), veel kadootjes (de kadootjes in het leven zitten vaak in kleine dingen dus wees je daar wat meer bewust van) en natuurlijk gezondheid (al is veel hiervan genetisch bepaald, het kan geen kwaad om het logge, vastgeroeste (camping) lichaam af en toe eens flink te laten zweten. Eigenlijk alles wat ik zelf op dit moment al aan het doen ben en wat me erg gelukkig maakt en ik jullie natuurlijk ook gun
Zo goed als kerst begon, zo slecht eindigde het ook. Van meerdere mensen in ons hostel werden spullen onder onze neus vandaan gestolen. Bijna elke kamer miste wel wat. Hikingboots, telefoon, kleding en andere dingen die enige waarde hadden. Van mijzelf werd mijn tablet en mijn linnie's day out crew shirt (gekregen van vriendin Francis) gestolen. Sorrie Fran blijkbaar vond iemand anders deze collectors item ook erg interessant. Uiteraard had ik mijn tablet gewoon in mijn kluisje moeten opbergen maar dit soort dingen is hier erg ongewoon. Het schijnt zelfs de krant gehaald te hebben.
Aangezien we een beetje van slag waren door het verlies van onze spulletjes besloten we oud en nieuw niet in El Calafate te vieren maar zijn we de 30e doorgereisd naar El Chalten. El Chalten is een heel klein dorp te midden in een valei omgeve door gebergte. Het voordeel hier is dat het midden in het Parque Nacional de los Glaciares ligt waardoor je geen entree hoeft te betalen aangezien je er al bent.
Wat je hier voornamelijk kan doen is wandelen, maar dan niet zoals wij dat kennen, dat je 50 meter naar de Appie moet lopen. Nee, echte wandelroutes door de bergen. Aangezien ik nog nooit zoiets gedaan had besloten we op de 31e maar meteen een mooie te doen want het kon zomaar meteen mijn laatste zijn :-). We stonden 's ochtends vroeg op om te ontbijten en te beginnen aan de route van de Laguna de los Tres. We werden eerst met een bus naar El Pilar gebracht om vervolgens 6 km af te leggen langs de gletsjer Piedras Blancas. Dat lijkt nog niet heel speciaal maar aangezien ik niet over speciale hikingboots en aërodynamische-vochtafdrijvende-wind en waterdichte kleding beschik maar dit gewoon in mijn spijkerbroek en afgesleten gympies moet doen, ging ik helemaal stuk. Maar toen moest het ergste helaas nog komen. De laatste km van de heenweg met een hellingsgraad van 40%. Mijn longen begonnen dingen op te hoesten waarbij opa's oude rochelpot niks was. Mensen stopte zelfs om te vragen of het echt wel goed ging met me. Ik moest over zoveel grenzen heen om de top te bereiken maar het is me gelukt en wat ik daar zag was het dubbel en dwars waard. Ik dacht dat het ergste voorbij was. Maar dan moet je nog die laatste kilometer met 40% naar beneden. Toen een jongen uit mijn kamer hoorde wat ik ging doen en zag hoe ik erbij liep, zag ik een blik op zijn gezicht die ik herkende van sommige van jullie als ik jullie vertel wat ik van plan ben. Ik moest hem beloven in ieder geval zijn wandelstokken mee te nemen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik ben bij de afdaling maar 1 keer op mijn rug gevallen in plaats van een paar honderd meter te pletter te zijn gestort. Eenmaal beneden was het nog 9 km terug naar het dorp. Ik denk niet dat ik eerder zo trots ben geweest op mezelf dat ik zoiets heb voltooid. Totaal 17 km met een hoogteverschil van 750 meter waarvan 400 meter in 1 kilometer, op me afgetrapte gympies en in me spijkerbroek.
Oud en nieuw heb ik doorgebracht bij Mandi en vrienden, die hier woont en ik eerder in Bahia Bustamante had ontmoet. Meer dan kaasfondue en wijn drinken was het eigenlijk niet omdat vuurwerk hier (ivm brandgevaar) verboden is. Ik ben nog met een groep mensen uit geweest maar behalve het vasthouden van mijn glas champagne had de rest van mijn lichaam het qua bewegen opgegeven.
1 januari was uiteraard een rustdag en naarmate de dag vorderde werd de spierpijn steeds erger. Maar dat heeft mij er niet van weerhouden om op 2 januari weer een route uit te stippelen. Dit maal 18 km naar Laguna en cerro Torre met een hoogteverschil van maar 150. Lekker om de spierpijn eruit te lopen.
Voor vrijdag staat de laatste route gepland. De Loma del Pliegue Tumbado. Een wandeltocht van 24 km met een hoogteverschil van 1100 m totaal. Maar ik maak me geen zorgen want ik kan de hele wereld aan :-). Voor as zaterdag heb ik lekker een paar uurtjes spa geboekt, niet omdat alles pijn doet maar gewoon omdat ik vind dat ik dat verdiend heb. 's Avonds vertrekt de bus richting Ushuaia maar dit gaat even duren aangezien ik in 2 plaatsen moet overstappen.
Ik heb fantastische foto's van mijn wandeltochten maar aangezien we hier in een dal tussen de bergen zitten is er niet genoeg internet om deze te uploaden. Maar deze volgen snel
Xx
Allereerst iedereen natuurlijk de beste wensen!! Voor 2018 wens ik jullie: veel oprecht sorrie zeggen (want dan heb je je tenminste echt misdragen), innerlijke rust (dus stoppen met de dingen/mensen die je stress geven), geluk (ga op zoek naar de dingen die je echt gelukkig maken en ga het gewoon doen), veel kadootjes (de kadootjes in het leven zitten vaak in kleine dingen dus wees je daar wat meer bewust van) en natuurlijk gezondheid (al is veel hiervan genetisch bepaald, het kan geen kwaad om het logge, vastgeroeste (camping) lichaam af en toe eens flink te laten zweten. Eigenlijk alles wat ik zelf op dit moment al aan het doen ben en wat me erg gelukkig maakt en ik jullie natuurlijk ook gun
Zo goed als kerst begon, zo slecht eindigde het ook. Van meerdere mensen in ons hostel werden spullen onder onze neus vandaan gestolen. Bijna elke kamer miste wel wat. Hikingboots, telefoon, kleding en andere dingen die enige waarde hadden. Van mijzelf werd mijn tablet en mijn linnie's day out crew shirt (gekregen van vriendin Francis) gestolen. Sorrie Fran blijkbaar vond iemand anders deze collectors item ook erg interessant. Uiteraard had ik mijn tablet gewoon in mijn kluisje moeten opbergen maar dit soort dingen is hier erg ongewoon. Het schijnt zelfs de krant gehaald te hebben.
Aangezien we een beetje van slag waren door het verlies van onze spulletjes besloten we oud en nieuw niet in El Calafate te vieren maar zijn we de 30e doorgereisd naar El Chalten. El Chalten is een heel klein dorp te midden in een valei omgeve door gebergte. Het voordeel hier is dat het midden in het Parque Nacional de los Glaciares ligt waardoor je geen entree hoeft te betalen aangezien je er al bent.
Wat je hier voornamelijk kan doen is wandelen, maar dan niet zoals wij dat kennen, dat je 50 meter naar de Appie moet lopen. Nee, echte wandelroutes door de bergen. Aangezien ik nog nooit zoiets gedaan had besloten we op de 31e maar meteen een mooie te doen want het kon zomaar meteen mijn laatste zijn :-). We stonden 's ochtends vroeg op om te ontbijten en te beginnen aan de route van de Laguna de los Tres. We werden eerst met een bus naar El Pilar gebracht om vervolgens 6 km af te leggen langs de gletsjer Piedras Blancas. Dat lijkt nog niet heel speciaal maar aangezien ik niet over speciale hikingboots en aërodynamische-vochtafdrijvende-wind en waterdichte kleding beschik maar dit gewoon in mijn spijkerbroek en afgesleten gympies moet doen, ging ik helemaal stuk. Maar toen moest het ergste helaas nog komen. De laatste km van de heenweg met een hellingsgraad van 40%. Mijn longen begonnen dingen op te hoesten waarbij opa's oude rochelpot niks was. Mensen stopte zelfs om te vragen of het echt wel goed ging met me. Ik moest over zoveel grenzen heen om de top te bereiken maar het is me gelukt en wat ik daar zag was het dubbel en dwars waard. Ik dacht dat het ergste voorbij was. Maar dan moet je nog die laatste kilometer met 40% naar beneden. Toen een jongen uit mijn kamer hoorde wat ik ging doen en zag hoe ik erbij liep, zag ik een blik op zijn gezicht die ik herkende van sommige van jullie als ik jullie vertel wat ik van plan ben. Ik moest hem beloven in ieder geval zijn wandelstokken mee te nemen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik ben bij de afdaling maar 1 keer op mijn rug gevallen in plaats van een paar honderd meter te pletter te zijn gestort. Eenmaal beneden was het nog 9 km terug naar het dorp. Ik denk niet dat ik eerder zo trots ben geweest op mezelf dat ik zoiets heb voltooid. Totaal 17 km met een hoogteverschil van 750 meter waarvan 400 meter in 1 kilometer, op me afgetrapte gympies en in me spijkerbroek.
Oud en nieuw heb ik doorgebracht bij Mandi en vrienden, die hier woont en ik eerder in Bahia Bustamante had ontmoet. Meer dan kaasfondue en wijn drinken was het eigenlijk niet omdat vuurwerk hier (ivm brandgevaar) verboden is. Ik ben nog met een groep mensen uit geweest maar behalve het vasthouden van mijn glas champagne had de rest van mijn lichaam het qua bewegen opgegeven.
1 januari was uiteraard een rustdag en naarmate de dag vorderde werd de spierpijn steeds erger. Maar dat heeft mij er niet van weerhouden om op 2 januari weer een route uit te stippelen. Dit maal 18 km naar Laguna en cerro Torre met een hoogteverschil van maar 150. Lekker om de spierpijn eruit te lopen.
Voor vrijdag staat de laatste route gepland. De Loma del Pliegue Tumbado. Een wandeltocht van 24 km met een hoogteverschil van 1100 m totaal. Maar ik maak me geen zorgen want ik kan de hele wereld aan :-). Voor as zaterdag heb ik lekker een paar uurtjes spa geboekt, niet omdat alles pijn doet maar gewoon omdat ik vind dat ik dat verdiend heb. 's Avonds vertrekt de bus richting Ushuaia maar dit gaat even duren aangezien ik in 2 plaatsen moet overstappen.
Ik heb fantastische foto's van mijn wandeltochten maar aangezien we hier in een dal tussen de bergen zitten is er niet genoeg internet om deze te uploaden. Maar deze volgen snel
Xx
Lullig dat de spulletjes zijn gestolen maar wat leuk dat je die wandelingen. Heb gemaakt die welness heb je dan ook hard verdient kijk weer uit naar de foto's en volged blog
Liefs henk😘😘😘
Eerst een gezond en gelukkig 2018 xx
Je ziet het gebeurt overal niet alleen hier maar ook daar je moet de handen af hakken van zo iemand
Een fantastische verhaal en hoe je het schrijft je loop gewoon mee de berg ophoopt dat het uitzicht het ook waard was maar dat zien we wel op de foto's en op de camping lijkt het me een goed idee om op zondagmiddag alles er uit te gooien en je zelf in het zweet te werken met een Zuba of zo leeg de week in.
Je brengt ons nog op ideeën.
Hoop dat ze verder van je spullen afblijven hoop dat je genoten heb in de spa.
Nog heel veel fijne km in jè spikkerbroek en je afgetrapte gympies geniet er van doen wij ook als we horen dat het code oranje of geel is in nederland en hier gewoon 23 graden.
Veel liefs uit Benidorm
Tineke en Jan.
Helemaal leuk je verhalen en avonturen te lezen. Prachtige ervaringen in een schitterend land. Fijn on te lezen dat je 100% geniet, beleefd, ervaart en proeft. Daar gaat het leven om. Als je terug bent een keertje spanje doen, gaan we ook de bergen in. Geniet van Ushuaia en “fin del Mundo”. Maar kan er erg koud en winderig zijn
Lekker vis eten!
Jankees
Ook voor jou de beste wensen en een gezond nieuwjaar. Wat heerlijk om je verhalen te lezen. Het is net of we met je mee reizen, en dan hoe je het zo leuk allemaal weet te verwoorden. Jammer van de lange vingers maarja.
Een hele fijne voortzetting en we verheugen ons op je volgende belevenis.
Veel plezier bij de spa.
Groetjes Allison
Allereerst de allerbeste wensen.
Ik vind nog steeds geweldig om al je avonturen te lezen en dat je heerlijk aan het genieten bent.
Kloten van diefstal, maar gelukkig is er met jullie niks gebeurd.
Ik vind je super stoer wijf.
Geniet ervan en ben benieuwd naar je volgende avontuur.
Liefs Patricia
bank mee beleven .....minder inspannend !!
maak er in 2018 een spetterend jaar van
voor jou in ieder geval al begonnen. geniet er maar van